Ας το ξαναπιάσουμε από την αρχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτειλε ως σημαία ευκαιρίας, για να εκφράσει έναν αντισυστημισμό που είχε καλλιεργηθεί για χρόνια στα κινήματα – κυρίως τον αντισυστημισμό της αντιπαγκοσμιοποίησης, που θεωρούνταν ότι επανέφερε την Αριστερά στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων μετά την ήττα του 1989 και του σοβιετικού στρατοπέδου. Ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τη σκυτάλη από τον Συνασπισμό, την πατριωτική Αριστερά του Αλέκου Αλαβάνου, και την άνοιξε στις συνιστώσες: έταξε εξουσία σε κινήσεις συνυφασμένες αποκλειστικά με τη διαμαρτυρία. Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου και τα έκτροπα που ακολούθησαν έδειξαν τη δυναμική του σχήματος και τις στρατηγικές του: ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε ταυτόχρονα και το θεσμικό χαρτί (ένα κόμμα που ενδιαφερόταν για τις ζωές των πολιτών) και το κινηματικό (ένα κόμμα που στηρίζει όσους διαμαρτύρονται με οποιονδήποτε τρόπο, και με τη βία, που άλλωστε είναι μαμή της ιστορίας).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή