Δεν αρκεί να αυξηθεί η προσφορά, πρέπει να μειωθεί και η ζήτηση

Από το 1996 περίπου έως τα μέσα του 2008, το μέσο κόστος αγοράς με δάνειο ή ενοικίασης μια κατοικίας ήταν λίγο πολύ το ίδιο. Μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας η τάση άλλαξε. Τα χαμηλά επιτόκια και η άφθονη προσφορά κατοικιών σήμαιναν ότι κατά τη δεκαετία του 2010 ήταν κατά μέσο όρο 15% φθηνότερη η αγορά κατοικίας από ό,τι η ενοικίαση. Αλλά εν μέσω κρίσης δεν υπήρχαν τα χρήματα. Οπότε οι αξίες έπεφταν, μαζί και τα ενοίκια. Το σημερινό παχυλό πριμ ιδιοκτησίας, που έχει δημιουργηθεί, αντανακλά όλη αυτή τη συμπιεσμένη επιθυμία για αγορά κατοικίας μιας ολόκληρης γενιάς πολιτών εκείνης της περιόδου, τη μειωμένη προσφορά κατοικιών αλλά και τα εξαιρετικά υψηλά επιτόκια των ενυπόθηκων δανείων. Η κατάσταση ωστόσο που έχει δημιουργηθεί κάνει ανυπόφορο το κόστος στέγασης, είτε έχει κάποιος στεγαστικό δάνειο είτε είναι ενοικιαστής.   Επιπλέον στην Ελλάδα παρατηρείται μεγάλη αύξηση του κόστους στέγασης (ενοίκιο ή στεγαστικό δάνειο) στο 34,2% του διαθέσιμου εισοδήματος όταν στην Ευρώπη το αντίστοιχο κόστος δεν ξεπερνά το 20%. Αρα μας μένουν συγκριτικά λιγότερα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη για τα άλλα έξοδα του νοικοκυριού. Το άλλο πρόβλημα συνδέεται με τη δυνατότητα κάποιου να δανειστεί για ένα στεγαστικό δάνειο ή κριθεί βιώσιμη η εξυπηρέτηση ενός τέτοιου δανείου, καθώς ένας στους τρεις πολίτες πληρώνει για το κόστος στέγασης ένα ποσό άνω του 40% του διαθέσιμου εισοδήματος. Στην ευρωζώνη ο σχετικός μέσος όρος φτάνει το 9,4%.