Εμείς και οι Αγγλοι

Ας με συγχωρέσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, η Λυδία Κονιόρδου που κρατούσε την κεφαλή ενός αγάλματος και οι εκατό μπουζουκτσήδες που εμφανίστηκαν στην τελετή έναρξης το 2004. Ηταν όλοι τους υπέροχοι, αλλά, για την απαίδευτη ματιά μου, η τελετή έναρξης στο Λονδίνο το 2012 ήταν η καλύτερη που έχω παρακολουθήσει. Και νομίζω ότι υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό. Ο πρώτος έχει να κάνει με το ύφος και την αισθητική της τελετής. Πέρα από το θέαμα, επενδύθηκε με τα καλύτερα δείγματα βρετανικού φλέγματος. Είδαμε μέχρι και τη «βασίλισσα» να πέφτει από ελικόπτερο, συνοδευόμενη από τον πράκτορα 007. Ο δεύτερος λόγος ήταν η οικειότητα που όλοι διατηρούσαμε με όσα βλέπαμε εντός γηπέδου. Τραγουδούσε ο Ελτον Τζον. Εμφανίστηκε ο Mr Bean. Μπροστά από τις κάμερες πέρασε ολόκληρη η αγγλική ποπ κουλτούρα. Δεν ήταν απαραίτητο να μας εξηγούν τι βλέπαμε. Το ξέραμε. Δεν είχαν αρχαίους θεούς, ούτε χρειάστηκε να απλώσουν ένα νήμα ως την αρχαιότητα γιατί δεν θα μπορούσαν να φτάσουν ως εκεί. Μας θύμισαν, όμως, πόσο σημαντική είναι η επιρροή τους στον σύγχρονο πολιτισμό. Παρακολουθώντας εκείνη την τελετή, συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι ο μέσος Ελληνας διατηρεί καλύτερη σχέση με την αγγλική ποπ κουλτούρα παρά με την κλασική αρχαιότητα. Μη βιαστείτε να θεωρήσετε τη θέση αυτή υπερβολική. Μπορεί ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός να βρίσκεται μέσα στα σχολεία, αλλά η αγγλική ποπ κουλτούρα και τα παράγωγά της βρίσκονται συνεχώς μέσα στα αφτιά και στη ματιά μας. Καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε και τι ακούμε γιατί μιλάμε και τη γλώσσα τους. Με εξαίρεση τον Μπαμπινιώτη και τον κύκλο του, δεν νομίζω ότι υπάρχει σήμερα Ελληνας που χειρίζεται την αρχαία ελληνική καλύτερα από την αγγλική. Προσωπικά δε, γνωρίζω αρκετούς που επισκέπτονται συχνά το Λονδίνο (και τα μουσεία του), ενώ ήταν μαθητές Γυμνασίου την τελευταία φορά που επισκέφτηκαν την Ακρόπολη.