Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τον Δεκέμβριο του 2008 συνέβη μια κοινωνική έκρηξη χωρίς προηγούμενο. Μια ακολουθία πρακτικών διαμαρτυρίας στην οποία συμμετείχε ένα πολύ μεγάλο τμήμα της νεολαίας (στους μαθητές θα μπορούσε να θεωρηθεί πλειοψηφική), που πήρε πλήθος μορφές και που είχε να συμβεί πολλά χρόνια σε ευρωπαϊκή χώρα τέτοια ένταση. Μια κινητοποίηση που δεν ήταν ένα παραδοσιακό διεκδικητικό κίνημα νεολαίας, αφού είχε έναν πολύ γενικό τόνο, αλλά ούτε και μια «τυφλή» έκρηξη (στον βαθμό που μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν τυφλές εκρήξεις). Ενα ρήγμα που ορθά από την πρώτη στιγμή θεωρήθηκε ότι ήταν μια «εικόνα από το μέλλον», εάν αναλογιστούμε τα όσα ακολούθησαν ιδίως την περίοδο 2010-2012. Εάν έδειξε κάτι εκείνη η έκρηξη, ήταν ότι σε εκείνη τη συγκυρία, με τα σημάδια μιας βαθιάς κρίσης να πληθαίνουν, η νεολαία ήταν ο «αδύναμος κρίκος», το τμήμα της κοινωνίας όπου συμπυκνωνόταν ένα όραμα επισφάλειας και μια προοπτική αντιμετώπισης ως «αναλώσιμου υλικού», προοπτική που θα επιβεβαιωθεί λίγα χρόνια αργότερα στην τρομακτική έκρηξη της ανεργίας των νέων. Και έδειξε, παράλληλα, ότι οι αντιφάσεις που διαπερνούσαν πλέον την ελληνική εκδοχή νεοφιλελευθερισμού μπορούσαν να οδηγήσουν και σε βαθιά κρίση και σε κοινωνικές εκρήξεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή