Ραντεβού μέχρι τη Χάγη

Η «Διπλωματία» του Χένρι Κίσινγκερ εξελίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες σε κάτι περίπου σαν Βίβλος για την εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, αν και βασικός στόχος του ήταν να αναλύσει τη διαφοροποίηση της αμερικανικής διπλωματίας σε σχέση με όσα προϋπήρχαν και όσα εξελίσσονταν στη διεθνή σκηνή, παράλληλα με τη γιγάντωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αντίθεση με άλλους θεωρητικούς, η προσέγγιση του Κίσινγκερ βασίστηκε και στην προσωπική εμπειρία που αποκόμισε κρατώντας τα ηνία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οσα κι αν του καταμαρτυρούσαν, ο ορθολογιστής Κίσινγκερ αναγνώριζε ότι οι Αμερικανοί, προστατευμένοι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα από το μέγεθος της χώρας τους και την απομόνωσή της, αλλά και λόγω του ιδεαλισμού και της δυσπιστίας έναντι του Παλαιού Κόσμου, επιδίωξαν να διαμορφώσουν ένα μοναδικό είδος εξωτερικής πολιτικής, βασισμένης στο πώς θα ήθελαν να είναι ο κόσμος και όχι στο πώς πραγματικά είναι. Ζυμωμένος και εν πολλοίς συνδιαμορφωτής μιας διπλωματίας κορυφής, ο Κίσινγκερ κρατούσε αποστάσεις από τους γενικούς κανόνες και αποφαινόταν ότι οι διαφορετικές κοινωνίες δημιουργούν διαφορετικούς τρόπους διεύθυνσης της εξωτερικής πολιτικής. Αλλιώς αντιμετωπίζεις τους Ρώσους, αλλιώς τους Κινέζους, αλλιώς τους Ευρωπαίους – αν βρεις κάποιον στο τηλέφωνο για να μιλήσει μέσα στη νύχτα για λογαριασμό ολόκληρης της Ευρώπης…