Ο Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης παραμένει ένας πολυπράγμων στιλβωτής της γραφής και όχι μόνο. Στα υβριδικής μορφής κείμενά του, παρακολουθούμε χρόνια τις ανησυχίες και τις επιδράσεις μέρους της μεταπολιτευτικής γενιάς που σπούδασε στους δρόμους της Αθήνας. Πλάνητες και ημιεξόριστοι, ψάχνουν την ταυτότητά τους μέσα στο νεοελληνικό παράλογο. Ο τίτλος του παρόντος βιβλίου: «Γιατί οι νεκροφόρες δεν έχουν κοτσαδόρο» (Νήσος) είναι επηρεασμένος από συζήτηση θαμώνων σε ένα μαγέρικο της Κυψέλης. Ο αφηγητής σκορπίζεται μέσα σε υποσημειώματα μιας ζωής και συνθέτει ξανά την ύπαρξή του. Μια «ευφρόσυνη κοσμογονία» από πόλαροϊντ που εκκινούν από την παιδική ηλικία, για να περάσουν από τα ρυάκια των βινυλίων, τους έκπτωτους ήρωες της ασημένιας οθόνης, τα καλλιτεχνικά κινήματα του 20ού αιώνα (ιδιαίτερα των Καταστασιακών), τον πυρετό της γραφής και του έρωτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή