Μισή Τζοκόντα, μίσος ολόκληρο

Η Ελλάδα μόνο μέσω του πολιτιστικού της παρόντος μπορεί να υπερασπιστεί την αρχαία κληρονομιά στη διεθνή συγκυρία. Είναι αναξιοπρεπές και το κυριότερο, είναι λάθος, να εμφανιζόμαστε σαν φτωχοί συγγενείς που διεκδικούν την περιουσία του μακαρίτη. Αυτή η στάση αυξάνει την αλαζονεία των Βρετανών και τους επιτρέπει να μας κάνουν ψυχρά ή ζεστά ντους, εδώ και μισόν αιώνα. Σε χθεσινό δημοσίευμά τους οι «Times» υποστήριξαν πάλι το αίτημα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα διαφωνώντας με τη βρετανική άρνηση. Παρόλη όμως τη διεθνή κινητικότητα και την ελληνική επιμονή πιστεύω πως και το Βρετανικό Μουσείο, ανεξάρτητος θεσμός που δεν ποδηγετείται, αλλά και οι εκάστοτε κυβερνήσεις της Αλβιόνας δεν θα πάρουν ποτέ μιαν απόφαση τελεσίδικης επιστροφής, εκτός κι αν διαμορφωθεί ένα υπέρ τους νομικό πλαίσιο που θ’ αναγνωρίζει το δικαίωμα κτήσης – a priori πολιτιστική υπεροχή – και δεν θ’ ανοίγει τον ασκό του Αιόλου επιτρέποντας και σε άλλες χώρες να διεκδικήσουν τους δικούς τους θησαυρούς. Θησαυρούς που η αποικιοκρατική «φιλοκαλία» των Βρετανών έχει υφαρπάξει από όλο τον πλανήτη. Επειδή ξέρουν καλά οι σύμμαχοί μας – αυτό που συνήθως αγνοεί η ελληνική, πολιτική τάξη – ότι τα  μουσεία αρθρώνουν κυρίως πολιτικό λόγο και αποτελούν πρωτίστως πολιτικά επιχειρήματα ως προς τη δυνατότητα ενός έθνους για παγκόσμια κυριαρχία.