«Πατάνε» πάνω στους φόβους και τις ανησυχίες των ψηφορόρων

Μετά την πανδημία φάνηκε πως η Ευρώπη στρίβει στη σοσιαλδημοκρατία – η επικράτηση του Ολαφ Σολτς στη Γερμανία, αλλά και η ευρύτερη πεποίθηση πως απέναντι σε μια υγειονομική κρίση η ΕΕ επέλεξε μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης, βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις επόμενες γενιές, δημιούργησε μια γενική ιδέα για την κατεύθυνση της Ενωσης. Πολύ γρήγορα, έγινε εμφανές πως κάτι τέτοιο δεν ίσχυε: μέσα στο 2023, η ακροδεξιά απειλή δεν ακούει μόνο στο όνομα Βίκτορ Ορμπαν. Στην Ιταλία, με σκληρά συντηρητική κοινωνική ατζέντα συνεχίζει στη διακυβέρνηση της χώρας η Τζόρτζια Μελόνι, ο σοσιαλδημοκράτης Αντόνιο Κόστα παραιτήθηκε από τη θέση του πρωθυπουργού της Πορτογαλίας κατηγορούμενος για διαφθορά, η Μαρίν Λεπέν επιβεβαίωσε τη θέση της ως βασικός αντίπαλος του Εμανουέλ Μακρόν, το Vox σάρωσε τις περιφερειακές εκλογές στην Ισπανία παρά την ανέλπιστη επανεκλογή του Πέδρο Σάντσεθ στις εθνικές εκλογές, η δημοσκοπική δύναμη του AfD δυναμώνει στη Γερμανία, στην παραδοσιακά προοδευτική Σκανδιναβία τα ακραία συντηρητικά κόμματα συμμετέχουν ή στηρίζουν τους κυβερνητικούς συνεργατικούς σχηματισμούς, ενώ μόλις πριν από λίγες μέρες το κόμμα του ακραίου ευρωσκεπτικιστή Χέερτ Βίλντερς ήρθε πρώτο στις εκλογές της Ολλανδίας -της χώρας που θεωρείται πως αποτελεί την καρδιά του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει ένα πρόσωπο στην Ακροδεξιά που να συγκεντρώνει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας, τρία κόμματα με παρόμοια ατζέντα εκπροσωπούνται πλέον στη Βουλή: η Ελληνική Λύση, η Νίκη και οι «Σπαρτιάτες».