Ο Μεγάλος Αμφιλεγόμενος

Το 1989, μαζί με μια μικρή ομάδα ευρωπαίων ειδικών (διπλωματών, εμπειρογνωμόνων) συναντηθήκαμε στο CSIS (Center for Strategic and International Studies) της Ουάσιγκτον με το τέρας της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, τόσο σε επίπεδο πράξης όσο και θεωρίας, Χένρι Κίσινγκερ. Η συζήτηση μαζί του περιστράφηκε γύρω από τον ρόλο της διπλωματίας στη σύγχρονη εποχή. Εάν η διπλωματία μπορεί να προλαμβάνει κρίσεις, συγκρούσεις ή να διαχειρίζεται και να σβήνει κρίσεις. Ο Κίσινγκερ – που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 100 ετών την περασμένη Τετάρτη με ακμαία διανοητική διαύγεια και σε πλήρη δράση – τόνισε με τον αργό, βαρύ, εμφατικό λόγο του ότι «κύρια αποστολή και ρόλος της διπλωματίας θα πρέπει να είναι η πρόληψη των κρίσεων αλλά σπανίως τα καταφέρνει σ’ αυτό. Επομένως εστιάζει στην καταστολή, το σβήσιμο των κρίσεων, τον τερματισμό συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων. Κύρια αποστολή της ως εκ τούτου γίνεται η επίτευξη σταθερότητας / stability. «Και για να επιλύσω ένα πρόβλημα, να διασφαλίσω σταθερότητα, είμαι πρόθυμος να συνομιλήσω ακόμη και με τον διάβολο» (προφανώς θα μιλούσε και με… πειρατές).