«Να σχιστεί το προσωπείο, να φανεί το πρόσωπο»

Το καφέ είναι καρφωμένο μέσα στις εργατικές πολυκατοικίες της Καισαριανής. Η μουσική θορυβώδης αλλά κάτι παράξενο: όσο μου μιλάει χαμηλόφωνα ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης, ο ηχητικός καμβάς δεν ενοχλεί. Ισως γιατί ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος του λόγου – για χρόνια δάσκαλος σε δύσκολα σχολεία, τώρα σε ΕΠΑΛ – αντλεί ακριβώς τις ιδές του, τους χαρακτήρες του, τις εικόνες του από το ασφυκτικό περιβάλλον μας. Για την ακρίβεια, δεν γράφει χαρακτήρες. Τους αποκαλύπτει βήμα βήμα. Οπως στο περίφημο «Γάλα» που τώρα παίζεται στο θέατρο Σταθμός σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή και Μάνου Καρατζογιάννη. Που το μάθαμε από τον Νίκο Μαστοράκη και που σημαδεύτηκε από την τότε αιφνίδια και τραγική απώλεια του ενός εκ των πρωταγωνιστών, του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Που για χρόνια έκανε επιτυχία με αυτό η Αννα Βαγενά. Που έγινε ταινία. Ο Κατσικονούρης αναμετράται με την τραγικότητα των ηρώων του, είτε είναι ο Γιώργος Νινιός ως βετεράνος τερματοφύλακας – το έργο «Τσιτάχ» του είναι μια σπουδαία μεταφορά στη ζωή – είτε παλιότερα η Αννα Παναγιωτοπούλου μόνη να μονολογεί στο φυλάκιο του εύζωνα στο Σύνταγμα στο έργο «Το μπουφάν της Χάρλεϋ». Εν μέσω καφέ, απλώς ρωτώ. Απλώς απαντά. Μα κάθε συνάντηση μαζί του είναι πλούτος.