Αναφορά στη θεατρική πινακοθήκη

Μια από τις αποκαλυπτικότερες και πλέον γόνιμες θεμελιώσεις στον χώρο του πολιτισμού είναι η διατύπωση του Νίτσε: «Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα της μουσικής». Δεν χρειάζεται να σπαταλήσει κανείς πολλή φαιά ουσία για να αντιληφθεί πως η μουσική είναι η αρχαιότερη γενέθλια τέχνη του πολιτισμού. Ακριβέστερα, είναι συνομήλικη με την αρχιτεκτονική. Ο άνθρωπος, όταν ξέκοψε από τις ζωώδεις αγέλες, πρώτα κατασκεύασε, μιμούμενος τα ζώα και τα πτηνά, ενδιαίτημα, φωλιά, ορμητήριο, προστάτη από τα καιρικά φαινόμενα. Εχοντας να αντιμετωπίσει καιρικές καταιγίδες, καύσωνες, αλλά και ζώα ισχυρότερα και επιθετικά, θέλοντας να επικοινωνήσει με τον άλλον άνθρωπο, τον απέναντι, τον περαστικό, μιμήθηκε καταρχάς τα ζώα, αρθρώνοντας ήχους φόβου, θαυμασμού, φιλίας, απώθησης. Ετσι καλούσε τον σύντροφο της αγέλης, έτσι επικοινωνούσε, έτσι εξέφραζε τους πόθους του, τις ορέξεις του, τις ανάγκες του. Το πότε και πώς αυτές οι κραυγές έγιναν με την επανάληψη λέξεις, πότε οι λέξεις έγιναν φράσεις και σχηματίστηκε η πρώτη «γλώσσα» στην ιστορία του κόσμου, πάντα θα μας διαφεύγει, γιατί δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, να απαλλαγούμε από τον πλούτο που εν τω μεταξύ σωρεύτηκε.