Βιτριόλι στο πληκτρολόγιο

Δύο παράλληλοι κόσμοι συγκρούονται στην πολιτική σκηνή. Δεν πρόκειται για νέο φαινόμενο, ούτε συνδέεται με ιδεολογικές ατζέντες και πλατφόρμες. Ισως ούτε καν με στοχεύσεις και επιδιώξεις. Και στους δύο κόσμους, άλλωστε, οι πρωταγωνιστές είναι ίδιοι – η διαφοροποίηση περιορίζεται στα μέσα. Υπάρχει, για παράδειγμα, ο Μητσοτάκης ενός διαγγέλματος από το Μαξίμου και ο Μητσοτάκης που κάνει βόλτες με  σκέιτμπορντ στο πρωθυπουργικό γραφείο. Οπως υπάρχει και ο Κασσελάκης που προβάλλει ένα οικονομικό πλάνο από το συνέδριο του Economist, αλλά και ο Κασσελάκης που σβήνει κεράκια στην τούρτα γενεθλίων για το κατοικίδιό του. Οι αποδέκτες είναι το μεγάλο ακροατήριο, αλλά στην πραγματικότητα το κάθε μήνυμα τραβάει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις γενεές. Με το σκέιτμπορντ και τις τούρτες για σκύλους οι πολιτικοί αρχηγοί απευθύνονται σε μια ηλικιακή ομάδα που μόλις έχει αποκτήσει το δικαίωμα του ψηφοφόρου, αλλά προτιμά άλλους δρόμους την ημέρα της κάλπης, ενώ στα διαγγέλματα αλλάζει κανάλι. Τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνονται τα επικοινωνιακά επιτελεία που μετά τις εκλογές καταστρώνουν σχέδια για ανθηρές δημοσκοπήσεις.