Η συμφωνία της ΕΕ για το πλαίσιο και τους όρους ανάπτυξης της τεχνητής νοημοσύνης είναι ιστορικού χαρακτήρα και κομβική για τις συνέχειες και τις ασυνέχειες της ζωής και της επιστήμης. Συμφωνία σίγουρα των «πρώτων ασφαλιστικών δικλίδων». Η Ευρώπη παρά τις δυσλειτουργίες της ή την ασθενή της αρχιτεκτονική ως υπερκράτος πρωτοπορεί και εδώ και μάλιστα οι εξαντλητικές διαπραγματεύσεις 37 ωρών δεν άφησαν έξω και θέματα ηθικής και βιοθεωρίας αλλά και γενετικών αναπαραγωγών ή κινδύνων (ή και δικαιωμάτων και όρων ελευθερίας). Ενός υψηλού ρίσκου για τον άνθρωπο που φαίνεται να εξελίσσεται και που προφανώς θέλει έγκαιρη ρύθμιση και πλαισίωση αν και με τον κίνδυνο μια «κρατική παρέμβαση από τα πάνω» να ανασχέσει τους ρυθμούς επιστημονικής προόδου. Πάνω σε αυτή τη λεπτή ισορροπία εργάστηκε η ΕΕ και φαίνεται πως υπήρξε ένας θετικός λευκός καπνός όχι μόνο για τη νέα καταστατική χάρτα που αφορά την ΑΙ αλλά και την ίδια τη στρατηγική αυτονομία της ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό – με όλες τις δυσκολίες.

Η ΑΙ εισβάλλει παντού και σε πολύ λίγο από τώρα όχι απλώς θα είναι σταθερά μα θα μεταβάλλει και όλους τους όρους έρευνας, εκπαίδευσης, οικονομίας, ανάπτυξης, εργασίας, υγείας, τέχνης, ζωής. Πιθανώς ένας αναγνώστης μας σε το πολύ μία δεκαετία να διαβάζει το παρόν σημείωμα και να του φαίνεται «αρχαίο». Στον ενεστώτα χρόνο όμως, η συγκρότηση όρων και κανόνων για το νέο περιβάλλον είναι ιδρυτικού χαρακτήρα και διαπερνά όλο το νέο φάσμα των δραστηριοτήτων του πολίτη, της εταιρικής ευθύνης και του νόμων του κάθε κράτους. Η συμφιλίωση της καινοτομίας με τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων, ακόμη και οι περιορισμοί στην ΑΙ, είναι ζωτική. Και η νέα συμφωνία μια καλή εκκίνηση.