Η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία, και μάλιστα ενώ η χώρα αυτή βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια ιστορική απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Συνιστά κατά συνέπεια συλλογική επιτυχία το ότι ο ούγγρος πρωθυπουργός πείστηκε από ορισμένους ευρωπαίους ηγέτες να αποχωρήσει την ώρα της ψηφοφορίας από την αίθουσα ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη ομοφωνία.

Στην πραγματικότητα, ο Βίκτορ Ορμπαν δεν μεταμορφώθηκε ξαφνικά από λύκο σε αρνάκι. Ούτε αποποιήθηκε τον ρόλο του ως «πέμπτης φάλαγγας του Πούτιν» προκειμένου να εισπράξει τα 10,2 δισεκατομμύρια ευρώ που είχε παγώσει η ΕΕ λόγω της παραβίασης βασικών κανόνων του δικαίου από τη Βουδαπέστη. Διότι αν έκανε πίσω στο συμβολικό, δηλαδή το ξεκίνημα μιας μακράς και δύσκολης πορείας για την ένταξη της πολύπαθης Ουκρανίας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, άσκησε βέτο στο ουσιαστικό, δηλαδή την έγκριση ενός πακέτου 50 δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει ζωτική ανάγκη το Κίεβο. Στο θέμα αυτό, μάλιστα, κρύφτηκαν πίσω του και άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως η ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι που δήλωσε πρόσφατα ότι είναι «κουρασμένη» από τον πόλεμο.

Οσο λοιπόν κι αν η Ευρώπη έκανε το χρέος της ανοίγοντας την αγκαλιά της στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τη χώρα του, η εικόνα αυτής της συνόδου δεν την τιμά. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο καγκελάριος της Γερμανίας και ο πρόεδρος της Γαλλίας βρέθηκαν να παζαρεύουν για ώρες με τον εκπρόσωπο του αντιφιλελευθερισμού στην Ευρώπη για το τι ανταλλάγματα θα του δώσουν προκειμένου να μη χαλάσει τη φιέστα. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Οχι μόνο γιατί ο Ορμπαν θα έχει στη συνέχεια πολλές ακόμη ευκαιρίες να μπλοκάρει όποια ευρωπαϊκή απόφαση δεν του αρέσει. Αλλά κι επειδή οι εκβιασμοί του μπορεί να βρουν μιμητές. Και η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι όμηρος του κάθε καιροσκόπου.

Οι λύσεις που εξετάζονται για μια πιο εύρυθμη λειτουργία της Ενωσης περιλαμβάνουν από το περίφημο σχήμα των ομόκεντρων κύκλων και των πολλών ταχυτήτων μέχρι την κατάργηση του βέτο για το 20% των αποφάσεων όπου εξακολουθεί να ισχύει. Χρόνος πάντως δεν υπάρχει. Το αίτημα μιας κυρίαρχης Ευρώπης είναι πιο επιτακτικό από ποτέ.