Ούτε σκύλος ούτε ζημιά

Σκύλο έχω μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα. Τον λένε Βέρντι, μου φέρνει τις παντόφλες μου και μου τραγουδάει το «Libiamo» από την «Τραβιάτα» για να μου τονώσει το ηθικό. Συντονίζοντας ωστόσο τη βόλτα μου με την εσπερινή βόλτα των σκύλων, τα κανόνισα έτσι ώστε να έχω γνωριστεί με όλα τα δεσποζόμενα της συνοικίας. Σκύβω, ρωτάω «τις ει και ποια η γενιά σου;» και ο διερμηνέας με το λουρί αναλαμβάνει να δώσει τις απαντήσεις κατακολακευμένος. Ρωτάω κι άλλα που δεν χρειάζονται διερμηνεία. Οπως, ας πούμε, το τσαχπίνικο κανισάκι με τον φιόγκο. Το κερατένιο! Πώς σηκώνει το ποδαράκι και σκοπεύει ακριβώς ανάμεσα στις μπάρες του υπονόμου ώστε τα υποπροϊόντα της πέψης του να πέφτουν κατευθείαν εκεί που πρέπει; Ούτε σκύλος ούτε ζημιά, σκέφτομαι παραφράζοντας μια παλιά ιστορία που με προφυλάσσει από το να ξεστρατίσει ο νους μου στη βασανιστική εκπαίδευση που ενδεχομένως έχει υποστεί.