Ξεκινώ με μίαν εξήγηση: στα 52 χρόνια που διακονώ την κριτική δεν έγραψα ποτέ για ερασιτέχνες που παίζουν θέατρο και δεν ασχολήθηκα στη θέση της κριτικής θεάτρου με παραστάσεις που τους ρόλους παίζουν παιδιά. Στην πρώτη περίπτωση άφηνα τον ρόλο μιας αποτίμησης σε κοινωνιολόγους και στη δεύτερη σε παιδαγωγούς. Εξάλλου υπάρχει και θέατρο που κατευθύνουν ψυχίατροι και ψυχολόγοι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή