Στο υπόγειο ήταν σκοτεινά και οι φακοί μας χαιρετίστηκαν σαν δυο βαπόρια σε νυχτερινό πέλαγος. Σταθήκαμε δίπλα-δίπλα και κοιτάξαμε τα σκονισμένα μεταλλικά κουτιά στον απέναντι τοίχο, κάτω από τη σκάλα, με τα κεφάλια μας πλαγιαστά – με το ύφος, μάλλον, μαγεμένου φιλότεχνου μπροστά στη Μόνα Λίζα. Σιωπηλές. Μετά η κυρία Φωτεινή, του τρίτου, αναστέναξε: «Δεν βλέπω τίποτα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή