Στο υπόγειο ήταν σκοτεινά και οι φακοί μας χαιρετίστηκαν σαν δυο βαπόρια σε νυχτερινό πέλαγος. Σταθήκαμε δίπλα-δίπλα και κοιτάξαμε τα σκονισμένα μεταλλικά κουτιά στον απέναντι τοίχο, κάτω από τη σκάλα, με τα κεφάλια μας πλαγιαστά – με το ύφος, μάλλον, μαγεμένου φιλότεχνου μπροστά στη Μόνα Λίζα. Σιωπηλές. Μετά η κυρία Φωτεινή, του τρίτου, αναστέναξε: «Δεν βλέπω τίποτα».
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ