Θα αντέξει η Ενωση μια νέα διεύρυνση;

Το έτος κλείνει με την ιστορική, γεωπολιτική επιλογή που έκαναν την περασμένη εβδομάδα οι (26) ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης με την απόφασή τους για έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία και τη Μολδαβία, την ανακήρυξη ως υποψήφιας για ένταξη χώρας της Γεωργίας. Τα ερωτήματα πολλά. Το πρώτο είναι εάν θα γίνει κάποια μέρα η ένταξη των χωρών αυτών ως πλήρη μελών και δεύτερον, εάν μπορεί να αντέξει η Ενωση μια νέα διεύρυνση σε 35 ή και 37 κράτη-μέλη; Ως προς το πρώτο ερώτημα, η έναρξη των διαπραγματεύσεων δεν σημαίνει καθόλου ότι θα καταλήξουν και σε ένταξη ιδιαίτερα για μια χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση. Πρώτα απ’ όλα η διαπραγματευτική διαδικασία είναι μακρόσυρτη. Μπορεί να διαρκέσει δέκα ή και περισσότερα χρόνια, να παγώσει (περίπτωση Τουρκίας) ή να επιβραδυνθεί (Δ. Βαλκάνια) καθώς «συνοδεύεται» ούτε λίγο ούτε πολύ από περίπου 70 βέτο (απαιτεί ομοφωνία σ’ όλα τα στάδιά της) που μπορεί να ασκήσει κάθε κράτος-μέλος για λόγο σχετικό ή άσχετο με τις προϋποθέσεις ένταξης. Και εάν υπάρξει τελικά Πράξη Προσχώρησης θα πρέπει να επικυρωθεί από κοινοβούλια ή μέσω δημοψηφισμάτων με αβέβαιη έκβαση. Η Ουκρανία συγκεντρώνει σήμερα την υποστήριξη των ευρωπαίων πολιτών για ένταξη αλλά κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποιες θα είναι οι διαθέσεις της κοινής γνώμης σε δέκα χρόνια.