Υπάρχει ένα φάντασμα – κάτι σαν το φάντασμα στον «Αμλετ» – που πλανάται, που περιφέρεται, λες, στον αιθέρα της ελληνικής ζωής και επικράτειας, εκφέροντας απελπισμένα πια σχεδόν, την κύρια φράση από αυτό το έργο του Σαίξπηρ: «Remember Me!», «Θυμήσου με!» (ή, σε άλλη μετάφραση, «Να με θυμάσαι!»). Αυτό το φάντασμα μπορεί να λέγεται στα ελληνικά «Ολυμπιακά Ακίνητα». Ενα διαρκές όνειδος της ελληνικής νοοτροπίας – και συχνά της πολιτικής – που είναι εκεί, επώδυνο, για να υπενθυμίζει την ανάγκη πια για μια κοινωνική εξωρίμανση. Είναι κάτι που μας υπενθυμίζουν και οι Ευρωπαίοι συχνά – και είναι απ’ τα λίγα πράγματα στα οποία έχουν αδιαμφισβήτητα δίκιο (σε εμένα μάλιστα πολύ πρόσφατα, μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις Πολιτιστικές Πρωτεύουσες, στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Leeuwarden, σχετικά με το μέλλον του θεσμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας και την παρακαταθήκη). Πότε θα εγκαταλειφθεί πια αυτή η εθνικά συμπλεγματική, κοστοβόρα αλλά και προσβλητική στάση, να αγωνιζόμαστε σκληρά για ένα θεαματικό «πυροτέχνημα», να το καταφέρνουμε ίσως, και μετά να το εγκαταλείπουμε – χωρίς καμία φροντίδα προοπτικής και διάρκειας – στη μοίρα; Που δυστυχώς δεν είναι ποτέ άλλη από τη φθορά και την αφάνεια. Τόσοι κόποι, χρήματα, ψυχικές και υλικές επενδύσεις, τόσα μεγάλα λόγια στην αρχή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή