Οι «κοινωνικές» αιτίες της βίας

Χούλιγκανς στη συνοικία του Ρέντη, πυροβολισμοί στο Ρέθυμνο, επίθεση νεανικής συμμορίας στον Άλιμο, πυροβολισμοί στο Γκάζι· τρόμος και αθλιότητα στα ΑΕΙ· φόνοι αστυνομικών, οργισμένη οδήγηση οχημάτων. Αν και η βία φαίνεται ότι έχει αυξηθεί, ίσως δεν έχει αυξηθεί όσο δείχνουν τα ΜΜΕ και όσο γίνεται αντιληπτή από τους πολίτες – ανέκαθεν υπήρχε απόσταση μεταξύ πρόσληψης και πραγματικότητας («Σικάγο γίναμε!»). Στο μεταξύ, ενώ ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδης προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πλαίσιο δίκαιης και ταχείας απόκρισης στο έγκλημα, η αριστερά αποδίδει την εξαγρίωση στην «υποβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών» και μας καλεί, για μια ακόμα φορά, να «σκύψουμε στις κοινωνικές αιτίες της βίας» και να εξεγερθούμε εναντίον της αστυνομοκρατίας. Κατά τη γνώμη της αριστεράς, όλα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο –η βία των ανηλίκων, η ενδοοικογενειακή βία, οι γυναικοκτονίες, η αστυνομική θηριωδία– εξαιτίας του κοινωνικο-οικονομικού μας συστήματος και της δεξιάς διακυβέρνησης. Ερμηνεύοντας τα φαινόμενα με τα χιλιοειπωμένα επιχειρήματα, δεν λαμβάνει υπόψη τα στοιχεία, τα γεγονότα: το ότι, π.χ., η βία εναντίον των γυναικών έχει μειωθεί –ότι έχουν αυξηθεί οι περί αυτής καταγγελίες. Όσο για τη βία των νέων, και ιδιαίτερα των εφήβων, η αριστερά δεν αναρωτιέται μήπως ευθύνεται το δικό της Κατεστημένο εντός του οποίου κατέρρευσε η αυθεντία στο σχολείο και στην οικογένεια: η απειθαρχία και η αψηφισιά της εξουσίας είναι μια αξία που έχει καλλιεργήσει ονομάζοντάς την «πολιτική ανυπακοή» –αθέλητη αναφορά στον Θόρω, στους Δεκεμβριστές, στους Ρώσους μηδενιστές ή στους αναρχοπατέρες των Εξαρχείων.