Μεγαλώνοντας δίπλα σε έναν μύθο

Ευτυχώς που υπάρχουμε όλοι οι άλλοι εμείς γιατί αν για σημαίνοντες δημιουργούς στον χώρο του πνεύματος και της τέχνης που έχουν χαρακτηριστεί ως «μύθοι», ο χαρακτηρισμός εναπόκεινταν σε συγγενικά τους πρόσωπα αναμφίβολα – σύμφωνα με τις μαρτυρίες αυτών των προσώπων – θα τον είχαν στερηθεί. Ωστόσο κάθε άλλο παρά άστοχο θεωρούμε το ερώτημα «πώς είναι να έχει ζήσει κανείς με έναν δημιουργό που εν ζωή ακόμη διαγραφόταν σαφέστατα η εξέλιξή του ως μύθου» καθώς έστω και προσχηματικό το ερώτημα οδηγεί σε αποκαλύψεις διαφωτιστικές όσον αφορά το ίδιο του το έργο. Ενδεικτικό το κείμενο της Μαρίνας Καραγάτση που χωρίς να αμφισβητεί ευθέως τον όρο μύθος, ή μάλλον στην προσπάθειά της να τον διαχωρίσει σε σχέση με έναν δημιουργό – τον πατέρα της – υπογραμμίζοντας μια καθημερινότητα ίδια με εκείνη πολλών άλλων, θα έλεγες πως αναδεικνύει μια νεότροπη εκδοχή του. Εκδοχή που τη μεταβάλλουν τελικά σε εξίσου γοητευτική με την παραδοσιακή προσέγγιση της λέξης «μύθος» πρόσθετες μαρτυρίες όπως εκείνη του Κώστα Ταχτσή όταν περιγράφει την εντύπωση που του είχε προκαλέσει ο Καραγάτσης ακούγοντάς τον να βρίζει σαν «λεμβούχος» στο διάλειμμα μιας παράστασης στο Εθνικό Θέατρο. Είναι πάντως γεγονός πως πολύ συχνά εμείς οι ίδιοι που παραμένουμε αδέκαστοι τιμητές όσον αφορά ιδιορρυθμίες ή και παραξενιές ακόμη ανθρώπων του περιβάλλοντός μας, τις αποδεχόμαστε όταν τις αναγνωρίζουμε σε δημιουργούς που μας έχουν συγκινήσει με τα έργα τους, να κάνουν τον μύθο τους ακόμη πιο συναρπαστικό. Αν αξίζει ωστόσο να προσέξει κανείς μια «λεπτομέρεια» στο σημερινό μας αφιέρωμα, που του δίνει μια ευρύτητα ακόμη μεγαλύτερη σε σχέση με την αυτονόητη του θέματος που διαπραγματεύεται, είναι τόσο τις διαπροσωπικές σχέσεις όσο και τις συνεργασίες των πέντε δημιουργών (Ρίτσος, Τσαρούχης, Εγγονόπουλος, Παξινού, Καραγάτσης) που έχουν αφήσει ένα ανεξίτηλο χνάρι στη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία.