Οταν η Σαπφώ είδε την Αφροδίτη

Οι «Αφροδίτες», όπως είναι ο τίτλος του τελευταίου μελετήματος της Αννας Γρίβα, αποτελούν μια αξιοσημείωτη προσπάθεια για να γίνει αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούσε ο αρχαιοελληνικός κόσμος στο επίπεδο της σχέσης του ανθρώπου με το θεϊκό στοιχείο. Πρόκειται για μια καταγραφή και αποτύπωση των όψεων της θεάς Αφροδίτης μέσα στο έργο της μεγαλύτερης ποιήτριας του αρχαϊκού λυρισμού, της Σαπφώς, που έθεσε την ποιητική της ιδιότητα στην υπηρεσία της θεάς αποτολμώντας μια σειρά από δημιουργικές αναπαραστάσεις με εργαλεία και όπλα της την αίσθηση του ωραίου και του ηθικού. Αυτά ακριβώς τα δύο πεδία, της ομορφιάς και της ηθικής, προβάλλουν με μια ιδιαίτερη δύναμη και δυναμική στον βαθμό που προορίζονται να αποτελέσουν το μέτρο και την ουσία τόσο της τέχνης όσο και της ζωής του ανθρώπου της αρχαϊκής εποχής. Γιατί το έργο της Σαπφώς, παρόλο που δίνει την εντύπωση ότι είναι ένα έργο «κλειστό», ένα σύμπαν με αυστηρά χαραγμένες τις γραμμές του από την ποιήτρια, ένας κόσμος που διαθέτει τη δική του ποιότητα και λειτουργία, στην πραγματικότητα είναι ένα έργο απόλυτα «ανοιχτό»· όχι μόνο γιατί ακτινοβολεί από αλήθεια και από ομορφιά, αλλά, κυρίως, γιατί έχει κατορθώσει να κλείσει στους κόλπους του όλο εκείνο το σύστημα της σκέψης και της έκφρασης που έθετε στο κέντρο και στον πυρήνα του την επικοινωνία με το θείο. Η θεά Αφροδίτη, εν προκειμένω, ως εκπρόσωπος και προστάτιδα του έρωτα και όλων εκείνων των κοσμογονικών δυνάμεων της φύσης, αποτελεί, ουσιαστικά, μια προβολή της γυναικείας ύπαρξης αλλά και το γέννημα της ανάγκης για ένα σημείο αναφοράς του (ερωτικού) αισθήματος και των σκέψεων που αυτό πυροδοτεί.