Οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν ειδικό βάρος, ισχυρίζονται οι επαγγελματίες της πολιτικής. Το ισχυρίζονται για αρκετούς λόγους. Επειδή, ας πούμε, το προεδρικό διάταγμα 26/2012 τούς εξασφαλίζει προνομιακή μεταχείριση, μια και δεν εκλέγονται με σταυρό προτίμησης και προηγούνται των υπολοίπων υποψηφίων βουλευτών του κόμματός τους κατά την κατανομή των εδρών. Ή γιατί υπουργοί αυτής της κυβέρνησης τούς αναγνωρίζουν «διαφορετικά περιθώρια αυτονομίας» – ενώ η επίσημη κυβερνητική φωνή εξαιρεί ευθέως τον μοναδικό γαλάζιο που καταλαμβάνει ακόμη ένα έδρανο από τη βάσανο της κομματικής πειθαρχίας. Οταν μιλάνε γίνονται είδηση. Και για κάποιους τα λεγόμενα τους αξίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη την προσοχή πολιτικών και πολιτών. Είναι, όμως, πράγματι θέσφατο καθετί που λένε; Μια γρήγορη αναδρομή στο τι συνέβη ύστερα από οποιουδήποτε είδους «ηχηρές» παρεμβάσεις όσων έχουν στο CV τους μια κυβέρνηση με το όνομά τους δείχνει πως η γνώμη τους δεν βαραίνει πάντα τόσο όσο υποθέτουν οι ίδιοι κι οι ζηλωτές τους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή