Το εύκολο σχήμα την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, που την πλήρωσαν βασικά οι λαοί της Ευρώπης, ήταν να σταθείς σε μια εκ των δύο πλευρών. Να υμνήσεις τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και να υπερθεματίσεις στον δημοσιονομικό του φρονηματισμό ή να τον αποσπάσεις από τη συνολική στρατηγική της ΟΝΕ και να τον περιγράφεις ως δαίμονα που απεργαζόταν αφανισμούς εθνών.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή