«Το τίποτα είναι ο αιώνιος τόπος της εξορίας μας: της εξορίας από τον τόπο». Με αυτή τη φράση του Edmond Jabès, αποχαιρετώ τη Μαρία Λαϊνά, εξόριστη του τόπου της οικειοθελώς, παρά το ότι ο τόπος την προσεταιρίστηκε χωρίς να το θέλει. Δεν έγραψε ποτέ «ποίημα συναίνεσης», συμφιλίωσε τον γύρο του θανάτου με τον μοτοσικλετιστή και τη βαρύτητα, κατάλαβε πως η ποίηση δεν είναι μόνο ενόρμηση θηρίου αλλά και δυναμική εννοιών, έμαθε από τα βιβλία πως ο κολοφώνας τους συνοψίζει την ύλη στο πιεστήριο του χρόνου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή