O θάνατος ομογενοποιεί και μερικές φορές ενώνει. Επομένως δεν μπορεί κανείς να αντιδιαστείλει τις θητείες και την πολιτική σύλληψη του Ζακ Ντελόρ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Οχι μόνο λόγω του κοινωνικού συνειρμού που διεγείρουν τα δύο ιστορικά πρόσωπα, αλλά γιατί η πολιτική σύλληψη του καθενός διέφερε και ως προς τη φάση, την ιστορική στιγμή και ως προς την προβολή εκάστης στο μέλλον. Στην πραγματικότητα αυτό που θέτει σε αντιδιαστολή τις δύο προσωπικότητες είναι η βιωσιμότητα αυτού που εισηγήθηκαν. Μια σκληρά δογματική οικονομική «εξυγίανση» ο Σόιμπλε, που οφείλεται σε μια ενυπάρχουσα οικονομικοπαραγωγική ασθένεια και δημογραφική κατάρρευση. Και μια στρατηγική με ισχυρό ορθολογικό ρομαντισμό ο Ντελόρ, που όμως δεν έλυνε θέματα πολιτικής αρχιτεκτονικής.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή