Παρακολουθώντας δημόσιες συζητήσεις εντός του ελληνικού εικαστικού χώρου και της ελληνικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης της τέχνης σχετικά με την προέλαση της τεχνητής νοημοσύνης στην παραγωγή αισθητικού περιεχομένου, η εντύπωση που αποκομίζω είναι αυτή μιας σύγκρουσης παρεξηγήσεων. Εικαστικοί καλλιτέχνες/ιδες και εικαστικοί «δάσκαλοι» που πρεσβεύουν παραδοσιακούς τομείς της δημιουργίας κατακεραυνώνουν την «αισθητική παρακμή» των τεχνητά παραγόμενων εικόνων ενώ εκπρόσωποι των Νέων Μέσων περιγράφουν τις νέες τεχνολογίες ως καινοτόμα «μέσα» ενίσχυσης της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Η αντίληψη πως η τεχνητή νοημοσύνη, οι μηχανές παραγωγής εικόνων και βίντεο, έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα «νέων μέσων» δείχνει μια επιδεικτική αδιαφορία απέναντι στη διαλεκτική που εδώ και χρόνια αναπτύσσεται ανάμεσα στη σύγχρονη τέχνη, την κουλτούρα του Web 2.0 και τις διάδοχες μορφές του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή