Είναι η τρίτη φορά τις τελευταίες μέρες που αναφέρομαι στον Διονύση Σαββόπουλο. Αλλά είναι σαν αυτός ο άνρωπος, στα εξήντα τόσα χρόνια που μας τροφοδοτεί με τα τραγούδια του, να έχει χρωματίσει τα πιο σημαντικά τοπία της ζωής μας. Να έχει βρει τις λέξεις για όλα τα συγκεχυμένα που μας πληγώνουν και μας απελευθερώνουν συγχρόνως. Για τους παλιούς και νέους φίλους, για τα κλισέ και τα, εντέλει, όχι και τόσο ιερά τοτέμ της ζωής μας, για τη χώρα που αγαπάμε να μισούμε, για τις μεταλλάξεις και τους συμβιβασμούς μας, για τους παντοτινούς θυμούς μας, για το παιδί που αφήσαμε πίσω μας και τα παιδιά που βρίσκουμε μπροστά μας, για τον «χρόνο τον αληθινό» που μας καβαλάει όταν εμείς νομίζουμε ότι τον έχουμε καβαλήσει. Και επειδή η ατμόσφαιρα και η διάθεση αυτών των ημερών αναμοχλεύουν εντός μας όλα τούτα, υπάρχει πάντα ένας στίχος του Σαββόπουλου που τα βάζει σε μια κάποια τάξη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή