Ο θάνατος του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξύπνησε σκληρές μνήμες και προκάλεσε εξάρσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων είχαν δύο χαρακτηριστικά: αφενός πολώθηκαν σε μία αντιπαράθεση «υπέρ – κατά» με τρόπο που περισσότερο βγάζει τα εσώψυχα των αντιδρώντων παρά αξιολογεί τον αποθανόντα. Και, δεύτερον, ο χαρακτήρας τους ήταν μερικός, αποσπασματικός, περιορισμένης εμβέλειας. Και αυτό επειδή ο Σόιμπλε, αν και η Ελλάδα τον γνώρισε επώδυνα μέσα από την πτώχευσή της, υπήρξε πολύ περισσότερα από τον άνθρωπο που επέβαλε τους σκληρότερους δυνατούς όρους της, που επιχείρησε επίμονα να πετάξει τη χώρα έξω από το ευρώ και που, επιπλέον, εκμεταλλεύθηκε αυτή την κρίση πολύ πέρα από τα ίδια της τα όρια: τη χρησιμοποίησε ως μοχλό για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την ήδη τότε υφιστάμενη πλήρη κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ