Ολα τα μυστήρια έχουν ένα τέλος – τα ανθρώπινα τουλάχιστον. Ετσι ίσως να συμβαίνει και με εκείνο της μετάλλαξης του Ερντογάν σε δήθεν «ειρηνόφιλου» εδώ και μερικούς μήνες, που πάντως οφείλει κανείς να του αναγνωρίσει ότι δεν είχε την ακραία υποκρισία να το φτάσει μέχρι του σημείου να αρνηθεί την ουσία της πολιτικής του ίδιου και της χώρας του, ενώ παράλληλα αυτοδοξάζεται για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί δείχνοντας κάποιες γνήσιες σκέψεις του. Μπορεί να μάζεψε τις παραβιάσεις, μπορεί να περιόρισε τις απειλές, όμως, ουδέποτε πήρε πίσω τις αιτιάσεις του κατά της Συνθήκης της Λωζάννης, ουδέποτε αναίρεσε τα περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, ούτε τις τουρκικές παράνοιες περί δήθεν κατοχής από την Ελλάδα πολλών εξ αυτών, αλλά, βεβαίως, ούτε και ακύρωσε το casus belli που έχει επισήμως κηρύξει η Αγκυρα διά της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης κατά της Ελλάδας σε περίπτωση που η δεύτερη αποφασίσει να ασκήσει το δικαίωμά της για την επέκταση στα δώδεκα μίλια. Και αυτά είναι τα βασικά, μα όχι τα μόνα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή