Ο Τζέιμς Μποντ δεν μένει πια εδώ

Μεγάλωσα στην εποχή του «Ακατάλληλον». Και μάλιστα σε τρεις παραλλαγές. «Κατάλληλον άνω των 13», «Ακατάλληλον», «Αυστηρώς ακατάλληλον». Εκείνη την εποχή που ο κινηματογράφος αποτελούσε για εμάς την πιτσιρικαρία τη μεγάλη εικόνα του κόσμου και τη μεγάλη «πύλη εισόδου» στον κόσμο αυτό, ένας από τους λόγους που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε ήταν να υπερβούμε αυτό το «ακατάλληλο». Να πάψουμε να μεταμφιεζόμαστε σε «δεσποινίδες» για να περάσουμε στη ζούλα ή να στριμωχνόμαστε στο μπαλκόνι της προνομιούχας φιλενάδας που είχε θέα στην οθόνη του θερινού σινεμά για να μυηθούμε στον «ακατάλληλο» κόσμο των ενηλίκων, εκεί που δεν υπήρχε απαγόρευση θεαμάτων. Διότι θα είμαστε πια σε ηλικίες που ό,τι και να βλέπαμε, θα μπορούσαμε να το επεξεργαστούμε, να το διαχειριστούμε, να το αφομοιώσουμε, να το κρίνουμε, να το αξιολογήσουμε, να διαβάσουμε την ούγια του.