Αλμπουμ που κλείνουν 50 χρόνια

Το 1974 θα καταγραφεί ως ένα από τα πιο πυκνά χρόνια στις σελίδες της νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η πτώση της δικτατορίας, η επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή έπειτα από 11 χρόνια αυτοεξορίας αλλά και των πολιτικών κρατουμένων από την εξορία, η ίδρυση του ΠΑΣΟΚ από τον Ανδρέα Παπανδρέου, η διεξαγωγή των πρώτων εθνικών εκλογών μετά από 10 χρόνια, είναι μερικά από τα γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα στην ιστορική μνήμη. Ο αέρας ελευθερίας που άρχισε να φυσά δημιούργησε κινητικότητα και στην πολιτιστική ζωή. Κορυφαία έκφρασή της – ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει – είναι η μουσική, με την επιστροφή του Μίκη Θεοδωράκη στην Ελλάδα να σηματοδοτεί έναν καινούργιο πια βηματισμό: τα προδικτατορικά έργα του κυκλοφορούν ελεύθερα ξανά, τα νέα του ο κόσμος τα υποδέχεται με ενθουσιασμό. Οι δισκογραφικές εταιρείες για να ανταποκριθούν σε αυτή την ξέφρενη ζήτηση απασχολούσαν τους υπαλλήλους σε διπλοβάρδιες και οι συναυλίες του στο κατάμεστο στάδιο «Καραϊσκάκης», τον Οκτώβριο αυτής της χρονιάς μετατρέπονται σε λαϊκές γιορτές. Η τέχνη μπήκε στο κύμα της Μεταπολίτευσης και η μουσική έγινε το όχημα για να εκφραστεί η νέα εποχή στην οποία μπήκε η χώρα. Οι πολιτικοί στίχοι και οι ανάλογες συνθέσεις που τους στήριζαν κέρδισαν τη μερίδα του λέοντος στην καλλιτεχνική δημιουργία, με μπροστάρηδες εκτός από τον Θεοδωράκη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Μάνο Λοΐζο, τον Δήμο Μούτση. Ο έρωτας και η ομορφιά της ζωής έβρισκαν τον δικό του έστω και μικρό χώρο και εκφράστηκαν με τρυφερότητα μέσα από τους δίσκους, για παράδειγμα του Χρήστου Λεοντή, του Γιώργου Χατζηνάσιου ή του Γιάννη Σπανού («Οδός Αριστοτέλους», σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου). Το βέβαιο είναι πως το 1974 έδωσε στην ελληνική δισκογραφία άλμπουμ που κέρδισαν το δικό τους κομμάτι στη μουσική αιωνιότητα.