Το φθινόπωρο του Πατριάρχη

Διαβάζω συχνά πυκνά για τις γυναικοκτονίες ότι στο βάθος κήπος, ο δολοφόνος είναι η «πατριαρχία». Με τέτοια μυαλά, αν τιμωρηθεί ποτέ ένοχος, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη. Προσωπικά (και ιστορικά και σύμφωνα με την εξελικτική θεωρία των κοινωνιών) πιστεύω ότι πατριάρχης δεν είναι το τυχαίο φαλλοφόρο κωθώνι που μαχαιρώνει, στραγγαλίζει, στήνει χωσιά στο αιώνιο θύμα του. Ο πατριάρχης φτιάχτηκε από τον μύθο για να είναι δίκαιος, ελεήμων, σοφός, συμπεριληπτικός (μάλιστα συμπεριληπτικός) καθώς για να πάρει το χρίσμα όφειλε να διαπρέπει και σε τομείς που παραδοσιακά θεωρούνται γυναικείοι: τρυφερότητα, στοργή, κατανόηση, δημιουργία. Η μεγάλη της πατριαρχίας σχολή, η εβραϊκή θρησκεία, το πήγε μάλιστα πολύ πιο μακριά: Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε Ιακώβ και πάει λέγοντας. Με το παιδικό μου το μυαλό προσπαθώ να φανταστώ τον παππού μου ετοιμόγεννο αλλά δεν μου βγαίνει καθόλου μολονότι συγκέντρωνε όλες τις παραπάνω χάρες ή έτσι μου φαινόταν. Η φαντασίωση της καλής καγαθής αυθεντίας που θα γλίτωνε τον δήμο από τα δεινά  δεν ήταν όμως ο Αίγισθος ο πέφτουλας αλλά ο ηγετικός Αγαμέμνονας. Νομίζαμε ότι αυτά τα είχε λύσει με τις Ευμενίδες του ο Αισχύλος, αλλά όοοοχι. Αποτέλεσμα; Και η τελευταία τρύπα του ζουρνά να περνιέται σήμερα για πατριάρχης (έστω ως θλιβερή απόληξη ενός τέτοιου μεγάλου μύθου) ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ακυρωμένος κομπλεξικός. Τελεία, παράγραφος.