Από τη Μακρόνησο στις Σπέτσες

Τα πρώτα πλάνα, πριν από τέσσερις μήνες, περιείχαν περισσότερη «αριστεροσύνη» από όση μπορούσε να αντέξει ο μεταβολισμός του παλαιού ιερατείου. Ο Στέφανος Κασσελάκης έπρεπε να πείσει εχθρούς και φίλους ότι ομνύει στα όσια και ιερά της κομματικής κληρονομιάς. Οτι προέρχεται μεν από την αγορά και φέρει υπερηφάνως τις περγαμηνές του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, αλλά δεν παύει, βρε σύντροφε, να είναι κι αυτός αριστερός. Σε πείσμα όσων διαφωνούντων – ακόμη και εντός των κομματικών τειχών – αντίκριζαν έναν φωτογενή νεοφώτιστο, που εισήλθε ως ο παρείσακτος των αρχετυπικών μύθων για να αλώσει το βασίλειο. Γι’ αυτό και επέλεξε την εμβάπτιση στη Μακρόνησο – ταις πρεσβείαις του ναυάρχου Βαγγέλη Αποστολάκη (η μοναδική ανθρώπινη παρουσία στο καθαγιασμένο τοπίο της νησίδας και μάλιστα με κόκκινη νιτσεράδα). Ο τότε διεκδικητής της συριζαϊκής συνέχειας επισκεπτόταν τον τόπο εξορίας και μαρτυρίου σε μια συμβολική «πορεία προς την έρημο» για να μιλήσει με τον εαυτό του, ενόσω ο αέρας έδερνε θίνες και θάμνους.