Το τρίτο άρθρο αυτής της σειράς ανιχνεύει το παιδικό θέατρο, όταν δεν μιμείται την τέχνη των πατεράδων, αλλά την τέχνη της γιαγιάς και των παραμυθιών, όσο κι αυτό κράτησε για να χαθεί στην καταιγίδα του ορθού λόγου. Κλείνω σήμερα με κείμενά μου πριν από σαράντα και πενήντα χρόνια που προσέγγιζαν το θέατρο για παιδιά, χωρίς το σύνδρομο της σοβαρότητας του επίσημου τρόπου αντιμετώπισης της παιδικής φαντασίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή