Υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, και όχι, τόσο σαφώς, ταυτισμένο με τη σκηνοθετική ιδιοσυγκρασία του σκηνοθέτη στην παράσταση της Κεντρικής Σκηνής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά: στο έργο «Τρεις ψηλές γυναίκες» («Three tall women», 1991) του Εντουαρντ Αλμπι (Edward Albee, 1928-2016), ο Ρόμπερτ Γουίλσον (Robert Wilson, 1941) προσθέτει – κάτι σπάνιο – μια προσωπική εμπλοκή, έστω και ως ίχνος, στο σκηνικό αποτέλεσμα. Είναι αυτή η λεπτή συναισθηματική απόχρωση που πάλλεται στην ατμόσφαιρα, αυτό το ιδιωτικό στοιχείο που έρχεται ως υπενθύμιση. Κι αυτό ενώ δεσπόζουν η φόρμα, η εικόνα, η ακρίβεια, ο φωτισμός, ένα είδος θεατρικής γεωμετρίας, χαρακτηριστικά στοιχεία του αμερικανού σκηνοθέτη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή