Το ελληνικό κράτος έχει μια μοναδική ικανότητα να κλείνει τα μάτια σε διαχρονικά προβλήματα και όταν παρεμβαίνει για να τα λύσει να δημιουργεί ακόμα περισσότερα. Το παράδειγμα των καυσίμων είναι ένα από αυτά. Φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι η πιο διαφανής αγορά. Παγκόσμιο χρηματιστηριακό είδος το πετρέλαιο, με σαφή τιμολόγηση, ξεκάθαροι και γνωστοί κρίκοι εμπορίας και βέβαια προϊόν ευρείας κατανάλωσης. Κι όμως αδυνατούμε επί χρόνια να το διαχειριστούμε. Να βρούμε ένα σύστημα επιτήρησης όλης της αλυσίδας εμπορίας. Στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, ο καταναλωτής που επισκέπτεται ένα πρατήριο νιώθει σαν τον πελάτη μανάβικου στη δεκαετία του ’60, που ήταν πιθανότατο να τον κλέβουν στο ζύγι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή