Πλήξη

Δεν μπορείς να ξεκινάς τη στήλη σου γράφοντας ότι βαριέσαι. Ομως έτσι χτίζονται οι ειλικρινείς σχέσεις με τους αναγνώστες. Το ομολογώ με κάθε ειλικρίνεια ότι πλέον πλήττω φρικτά παρακολουθώντας τη μία και μοναδική συζήτηση που εξελίσσεται εδώ και εβδομάδες στη χώρα. Ναι, ασφαλώς και είναι χρήσιμη. Οχι μόνο επειδή ανταλλάσσουμε επιχειρήματα, αλλά κυρίως επειδή μας επιτρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα για τη μορφολογία στο τοπίο των κοινωνικών αντιλήψεων. Το πρόβλημα με αυτές τις συζητήσεις είναι ότι, έπειτα από λίγο καιρό, εκπίπτουν στη σφαίρα της γραφικότητας. Και μετά αισθάνεσαι σχεδόν αστείος επειδή πήρες τον λόγο. Θυμηθείτε μόνο πόσο χρόνο και λέξεις ξοδέψαμε συζητώντας για το αν η μετάληψη επιτρέπει τη μετάδοση του ιού. Αν πρέπει τα παιδιά μας να φοράνε τη μάσκα στο σχολείο. Αλλά και για πιο «σκληρά» θέματα, όπως το αν οι αλλοδαποί επιτρέπεται να κρατούν τη σημαία στις παρελάσεις. Μιλάμε για αστειότητες που περιλαμβάνουν ακόμα και κατεστημένες αντιλήψεις οι οποίες, ενδεχομένως, να διακατείχαν πολλούς από μας. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία κάποτε αντιμετωπίζατε με σκεπτικισμό, στα όρια του σκανδαλισμού, μία ανύπαντρη μητέρα. Αν δεν τη λυπόσουν, τη θεωρούσες, περίπου, αδήλωτη πόρνη. Ενδεχομένως να πιστεύατε ότι ένα παιδί «αγνώστου πατρός» ήταν καταδικασμένο σε ισόβιο στιγματισμό και ανυποληψία. Κάτι αντίστοιχο λέγατε και για τα παιδιά των διαζευγμένων που, ως απομεινάρια μιας διαλυμένης οικογενειακής εστίας, βάδιζαν προς το περιθώριο. Μη γυρίσουμε τόσο πίσω ώστε να φτάσουμε στην αποποινικοποίηση της μοιχείας και τη θεσμικά κατοχυρωμένη ισότητα των φύλων που προκάλεσαν κλυδωνισμούς αντίστοιχους με αυτούς που παρατηρούμε σήμερα. Και ακόμα πιο πίσω, όταν έγκριτοι αρθρογράφοι διετύπωναν τις επιφυλάξεις τους για τη χορήγηση ψήφου στις γυναίκες επειδή είναι αγράμματες και κάποιες μέρες του μήνα… θολώνει η κρίση τους.