Είχε δίκιο ο Νταλάρας;

Καταρχάς ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο Γιώργος Νταλάρας. Ενας καλλιτέχνης με την ουσιαστική και κυριολεκτική έννοια του όρου, που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές, ενσαρκώνοντας την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και υπηρετώντας το ποιοτικό τραγούδι με αφοσίωση και συνέπεια. Μία προσωπικότητα που είτε κανείς λατρεύει, είτε λατρεύει να μισεί. Εχει γωνίες, φανατικούς υποστηρικτές και πολέμιους, όπως όλοι οι ενδιαφέροντες άνθρωποι που δεν ορρωδούν να πουν τη γνώμη τους, δεν νοιάζονται να γίνουν σε όλους αρεστοί και θαρραλέα διαλέγουν στρατόπεδο. Προφανώς και ήξερε πως όταν θα μιλούσε με ονοματεπώνυμα τραγουδιστών, λέγοντας σε συνέντευξη πως «δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τη σχέση με το τραγούδι για να διαφημίζεις λουκάνικα και μπιφτέκια για να βγάζεις λεφτά», θα σχολιαζόταν. Και το έκανε, ακούγοντας ως επί το πλείστον θετικά σχόλια. Διότι εκεί «τα έβαλε» με τους δυνατούς. Με διάσημους τραγουδιστές, που είχαν τη δυνατότητα να τον αντιμετωπίσουν στα ίσια. Και μάλλον εκεί κρύβεται το πρόβλημα στην επίθεση που έκανε στους ρεπόρτερ που του την έπεσαν για μια δήλωση. Την οποία τον διαβεβαιώ καμία όρεξη δεν είχαν να λάβουν, εάν ο προϊστάμενος δεν τους έστελνε να ξεροσταλιάζουν έξω από τον ραδιοσταθμό. Αλλωστε ο Γιώργος Νταλάρας ξέρει καλύτερα από όλους πως το παιχνίδι της δημοσιότητας έχει και την κοφτερή του γωνία. Συχνά οι επώνυμοι θεωρούν πως μπορούν να κάνουν κριτική σε επιλογές άλλων, να λένε ό,τι θέλουν, αλλά όταν φτάνει η ώρα να εξηγήσουν την άποψη που εξέφρασαν, τότε το χαρακτηρίζουν κουτσομπολιό. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν με τον Νταλάρα, αν το ξέσπασμά του είχε διευθύνσεις και ονόματα. Διευθυντών, παρουσιαστών, ιδιοκτητών. Και όχι νεαρών ρεπόρτερ.