Πάμε πάλι

Τις τελευταίες ημέρες μου έχουν ανοίξει κουβέντα – έτσι, στο άσχετο – περί του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλόφιλων δύο ταξιτζήδες, μία κομμώτρια και η ταμίας του κομμωτηρίου, ένας ξάδελφος, δύο θείες, ο οδοντίατρος, δεν θυμάμαι πόσοι και ποιοι ακόμη. Χώρια που, κάθε τόσο, η σχετική κουβέντα φουντώνει στον στενό φιλικό μου κύκλο. Το καταλαβαίνω. Πρόκειται για ένα κοινωνικό και νομοθετικό άλμα που είναι φυσικό να προκαλεί ενδιαφέρον, να ανάβει συζητήσεις, να ταράζει συνειδήσεις, να πυροδοτεί αντιδράσεις και διχασμό. Και οι δύο πλευρές – όλες οι πλευρές, τέλος πάντων διότι με τα διάφορα περιρρέοντα «ναι μεν αλλά» είναι περισσότερες από δύο – υποστηρίζουν το δίκιο τους με έναν κάπως μανιχαϊστικό τρόπο. Για τους μεν, η ψήφιση και η εφαρμογή του νομοσχεδίου (αν, βέβαια, περιλαμβάνει και την τεκνοθεσία και την παρένθετη μητέρα) θα μεταμορφώσει, εν μια νυκτί, την Ελλάδα σε έναν Παράδεισο, σε έναν όμορφο κόσμο, ηθικό, αγγελικά πλασμένο, με πολλούς μπαμπάδες, πολλές μαμάδες και ευτυχισμένα παιδάκια. Για τους δε, θα σημάνει την καταστροφή της χώρας, οι ουρανοί θα ξερνάνε φωτιά, θα αλλοιωθεί η φύση μας, δεν θα υπάρχουν πια οικογένειες, θα ανοίξει ο δρόμος για να παντρευόμαστε ζώα και φυτά, δεν ξέρω μη γίνει στα καλά καθούμενα και καμιά Δευτέρα Παρουσία.