Δεν χρειάζεται ο πρώτος στίχος ενός θαυμάσιου τραγουδιού του Νίκου Γκάτσου με τον έμμεσα καταγγελτικό του τόνο για να αποφανθούμε πως ακόμη και σε ανώμαλες περιόδους, η κάθε μεγαλοστομία που ακούγεται –ιδιαίτερα στον χώρο της πολιτικής– θα έπρεπε να προκαλεί το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα σε σχέση με το αναμενόμενο. Ακόμη και αν ενθουσιάζει ως προοπτική, να δημιουργεί μια τεράστια επιφύλαξη ή και δυσπιστία και επομένως αντί να προσελκύει να απομακρύνει γοργά τον άνθρωπο που θέλει να συγκινήσει προκειμένου να τον εξασφαλίσει ως θιασώτη της. Και όποιον συμβαίνει να την εκστομίζει, να τον χαρακτηρίζει ως εσαεί ανακόλουθο και αναξιόπιστο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή