Είχα πολλά χρόνια να πάω στο Δίπορτο. Είναι ανοιχτό μόνο μεσημέρι, όταν στην εφημερίδα αρχίζουν οι συσκέψεις. Ο Καμίνης, αντιθέτως, είναι τακτικός θαμώνας. Οταν κατέβηκα λοιπόν την απότομη σκάλα και μπήκα στο μαγαζί, είχε ήδη καθαρίσει ένα πιάτο με γαρίδες και είχε κατεβάσει ένα ποτηράκι ρετσίνα. «Μη τη στραβοκοιτάς, είναι η καλύτερη ρετσίνα που κυκλοφορεί», μου είπε. Πριν προλάβω να καθίσω, άφησε με φούρια ο Μήτσος στο τραπέζι ένα πιάτο με ντομάτες και τυρί. «Είναι τουλουμοτύρι από το χωριό», μου είπε. «Κάπου άφησα το ποτήρι μου. Το όνομά σου;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή