It’s Five O’clock

Ισως να έπαιξε ρόλο κι αυτό. Οτι έτυχε να έχω δει εντελώς πρόσφατα και τον τελευταίο κύκλο του Crown. Βαρετός ξεβαρετός, ήταν πάντως μια τηλεοπτική εκκρεμότητα που έπρεπε κάποια στιγμή να κλείσω. Πού να το φανταστώ ότι η ροδομάγουλη Μεγκ Μπέλαμι έπαιζε την Κέιτ Μίντλετον χωρίς να έχει στη διάθεσή της όλο το σενάριο; Κανείς, βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, κανείς μας δεν έχει στη διάθεσή του όλο το σενάριο. Και ποιος δεν το ξέρει αυτό, ότι στην πραγματικότητα βαδίζουμε στα κουτουρού; Θα μπορούσα να το αμπελοφιλοσοφήσω κι άλλο αν δεν μου έβαζε φρένο ο σεβασμός για έναν πάσχοντα νέο άνθρωπο, τον όποιο πάσχοντα νέο άνθρωπο. Παρακολουθώντας τα αγγλικά μίντια να τηρούν απαρέγκλιτα τη συνθήκη σιωπηλής αναμονής, έτοιμα ωστόσο ανά πάσα στιγμή να χάσουν την υπομονή τους, η αρχική μου σκέψη αρχίζει να κλονίζεται: τελικά το σενάριο, όσο ελλιπές κι αν είναι, παραμένει εντυπωσιακά πεισματάρικο και πανίσχυρο. Και η ισχυρογνωμοσύνη του αυτή δεν είναι ακριβώς ισχυρογνωμοσύνη αλλά βρίσκεται εκεί για να θεραπεύσει μια ανάγκη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: ομορφιά, υγεία, αιώνια νεότητα και ζωή χαρισάμενη, που αν δεν την έχουμε εμείς, πρέπει οπωσδήποτε κάποιος να την έχει.