Ενα ανοιχτό υπαρξιακό στοίχημα

Το επερχόμενο νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν άναψε απλώς την πολιτική αντιπαράθεση, πυροδότησε και βραχυκύκλωμα σε τουλάχιστον τρεις κοινοβουλευτικές ομάδες κομμάτων – με πιο χαρακτηριστικό το ερώτημα για την κυβερνώσα παράταξη. Προκάλεσε και μια συζήτηση για τα όρια της ατζέντας του Πρωθυπουργού, το πώς εδώ και καιρό έχει αλώσει ένα ευρύ προοδευτικό πεδίο με αφορμή τις πρωτοβουλίες του και την απεύθυνση στο εκλογικό κοινό και πώς σε αντίστιξη η Αριστερά και η Κεντροαριστερά έχουν υποχωρήσει στην επιρροή τους. Κέντρο του όλου προβληματισμού είναι μια παλιά συζήτηση που επανήλθε και αφορά τα δικαιώματα. Το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα εγγράφεται στη διευθέτηση των δικαιωμάτων, σύμφωνα με μια απλή ανάγνωση, ή σε μια προωθημένη ατζέντα, σύμφωνα με μια άλλη. Και είχε ενδιαφέρον το προηγούμενο διάστημα η αποστροφή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ΕΡΤ και τον Γιώργο Κουβαρά για το πώς παραδοσιακά η Κεντροαριστερά έφερε τομές στο Οικογενειακό Δίκαιο (με αναφορά προφανώς στο ΠΑΣΟΚ του ’80). Και πώς η δική του παράταξη χωρίς να υποχωρεί αξιακά μπορεί να επεκταθεί σε τέτοιες ακριβώς ατζέντες χωρίς τις ενοχές του παρελθόντος (της). Μια σκληρή κριτική βέβαια εξ αριστερών αναφέρει πως όλα αυτά προωθούνται την ίδια ώρα που η ίδια η κυβέρνηση εγκαλείται πολιτικά για άλλα θέματα, όπως για παράδειγμα οι υποκλοπές (αυτό δεν είναι θέμα δικαιωμάτων;). Το ερώτημα όμως είναι διπλό: πού μπορεί να φτάσει προωθώντας τομές δικαιωμάτων μια συντηρητική παράταξη; Και τι χώρο χάνει στο ίδιο πεδίο η Αριστερά, κυρίως όταν μιλάει μόνο γι’ αυτό και αναγκαζόμενη ίσως ακόμη και για συναινέσεις σε έναν βαθμό;