Τελικός στόχος η ομοιογένεια

Εχει πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον η παρατήρηση του παζλ που προσπαθούν αυτές τις ημέρες να ολοκληρώσουν οι Ερυθρόλευκοι με θέα στο δεύτερο μισό της σεζόν. Αυτή η on the road απόπειρα «μεταβολής» και ισχυροποίησης του ρόστερ με ποδοσφαιριστές που προφανώς μπορούν να έρθουν άμεσα πιο κοντά με τα «θέλω» του τεχνικού τιμ. Και ακόμη περισσότερο η στόχευση σε ποδοσφαιριστές που κουβαλούν ως προίκα το πιο δύσκολο μιας τέτοιας μεταβολής. Την ομοιογένεια. Ακόμη και ο Τσικίνιο (1995) που αποκτήθηκε από την Μπενφίκα με μεταγραφή –ως το καλοκαίρι του 2027– και δεν ήταν μέλος των μικρών εθνικών ομάδων ή ο ισπανός σέντερ φορ Φραν Ναβάρο (1998) που αποκτήθηκε με δανεισμό από την Πόρτο είναι ποδοσφαιριστές που πατούν πάνω στις ίδιες αγωνιστικές βάσεις, στην ίδια «πορτογαλική» φιλοσοφία. Ετοιμοι να εναρμονιστούν με το μοντέλο που προσπαθεί να επιβάλλει ο Κάρλος Καρβαλιάλ σε φόντο ερυθρόλευκο. Είναι δύσκολο το εγχείρημα του Ολυμπιακού. Δεν είναι καλοκαίρι αλλά Γενάρης. Είναι όμως με έναν τρόπο και case study για το πώς οι τεχνοκράτες του αντικειμένου σχεδιάζουν το ίδιο το παιχνίδι.