Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, αν και γεννημένος την τελευταία χρονιά (1964) της περιόδου που αντιστοιχεί στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα, είναι ένας boomer. Και, υπό προϋποθέσεις, τυπικό «παιδί» της γενιάς του. Μεγάλωσε στο Αιγάλεω, στις «παρυφές» δηλαδή μιας Αθήνας που άλλαζε με σαρωτικούς ρυθμούς κι έκανε ακόμη πιο έντονες τις αντιθέσεις ανάμεσα στο «πριν» και το «μετά». Και το «πριν» ήταν αυτό που η συγκεκριμένη γενιά – η πρώτη που ο διακαής πόθος της δεν ήταν να σπουδάσει, όπως η προηγούμενη, αλλά να πλουτίσει – ήθελε να αφήσει πίσω της. Μαζί με τα συντρίμμια του πολέμου και τα τραύματα της μεταπολεμικής περιόδου, τις μνήμες και τη φτώχεια των γονιών τους και, κυρίως, τον συμβιβασμό με αυτήν τη φτώχεια. Ισως, γι’ αυτό και ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος μιλάει πολύ για χρήματα. Και για τότε που είχε και για τότε που δεν είχε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή