Το λευκό σάβανο της Ιστορίας

Στο σπονδυλωτό μυθιστόρημα Το χιόνι των Αγράφων ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της επίμοχθης και βασανιστικής πορείας 1.500 περίπου επιστρατευμένων απειροπόλεμων της λεγόμενης «Ταξιαρχίας Αόπλων Ρούμελης» του ΔΣΕ, που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1948, υπό την καθοδήγηση του Γ. Γούσια, με αφετηρία τη Βράχα Ευρυτανίας και προορισμό τη Μακεδονία. Στις έντεχνα διαπλεκόμενες ιστορίες που συνέχουν την αφήγηση και μέσα από μια κινηματογραφικής πνοής μικροπερίοδη γραφή που αξιοποιεί υποδειγματικά τη νόρμα της λιτής έκφρασης, ζωντανεύει η εφιαλτική δυστοπία του Εμφυλίου: δεκαεξάχρονοι βγαίνουν στο βουνό για να εκδικηθούν τον θάνατο του πατέρα τους, στρατολογημένοι ανήλικοι παραμιλούν στον ύπνο τους ζητώντας τη μάνα τους, οιηματίες αρχηγοί αποδύονται σε παραληρήματα επαναστατικής φωνασκίας φουσκωμένοι από την ιδέα ότι είναι η ιστορική συνέχεια του Μάο, σπίτια και σόγια πυρώνονται στη φωτιά του «άγιου μίσους», η ύπαιθρος στενάζει από την τρομοκρατία και το θανατικό που σπέρνουν οι κυνηγοί κεφαλών, μαχητές θύματα της δολοφονικής σκευωρίας των συναγωνιστών τους κλείνουν τα μάτια, πριν από την ομοβροντία των συντροφικών όπλων, για να δουν τελευταία φορά τη μάνα τους να μπαίνει στο παιδικό δωμάτιο να τους καληνυχτίσει. Η δοκιμασία της πορείας των αόπλων, κάτω από τα πυρά των τανκς και των αεροπλάνων και υπό το κράτος της πείνας, του ψύχους και των συνεχών απωλειών εξιστορείται με συγκινητική ένταση. Στη λίμνη Κάρλα μένουν τα παγωμένα κουφάρια όσων δεν μπόρεσαν να βγουν στην αντίπερα όχθη. Στα χωριά καραδοκεί πάντα ο κίνδυνος της ενέδρας από τον Κυβερνητικό Στρατό. Ο κάμπος των Φαρσάλων σωστό ναρκοπέδιο και η διάβαση του Πηνειού σωστός άθλος.