Υπάρχει συντηρητισμός στην Ελλάδα;

Η συντηρητική πολιτική αποτελεί έναν από τους κυρίους πυλώνες του πολιτικού ανταγωνισμού στους τελευταίους δύο αιώνες, την ιδεολογία εκείνη η οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό συνέδεε τις κοινωνικοπολιτικές σχέσεις της νεωτερικότητας με ιδέες και πρακτικές της προνεωτερικής περιόδου. Κύρια αξιακή αναφορά του συντηρητισμού είναι η παράδοση, η ύπαρξη μιας συλλογικής εμπειρίας σταθερών θεσμών και αντιλήψεων, η οποία διαμορφώνει ένα ιεραρχικό πλαίσιο θέασης του ανθρώπινου βίου που γειώνεται σε ένα γνώριμο παρελθόν που κανοναρχεί τη συγχρονία αλλά και οριοθετεί το μέλλον. Στο πλαίσιο αυτό, ο συντηρητισμός παρουσιάζεται από τους συντηρητικούς ως ψυχική διάθεση που έλκεται από το οικείο και το δοκιμασμένο, ο οποίος βέβαια μπορεί να προσαρμόζεται σε αλλαγές και μετασχηματισμούς προσπαθώντας να αναδιαμορφώσει μια λογική ενός υπερασπίσιμου status quo σε κάθε εποχή και ιστορική περίοδο. Ο συντηρητικός δεν ταυτίζεται με τον αντιδραστικό· ο τελευταίος χαρακτηρίζεται από μια απόλυτη άρνηση κάθε νεωτερισμού και καινοτομίας. Ο συντηρητικός προβάλλει τη σύνεση της αργόσυρτης και προσεκτικής αλλαγής που προωθεί μεν την κίνηση προς τα εμπρός, φροντίζοντας δε να μην υποσκάπτει θεσμικές συγκροτήσεις που πέρα από το οτιδήποτε εξακολουθούν να αποδίδουν νόημα στις κοινωνικές σχέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, τα κόμματα της συντηρητικής κομματικής οικογένειας είναι τα κατεξοχήν συστημικά και καθεστωτικά κόμματα στον βαθμό που εκφράζουν την ανάγκη προάσπισης του καθεστώτος, αλλά ταυτόχρονα λειτουργούν προγνωστικά και προληπτικά για τυχόν προσαρμογές που και αυτές θα είναι αναγκαίες για τη μακροημέρευση του καθεστώτος.