Ο,τι θα γραφεί σήμερα δεν είναι ιστορία θεάτρου, πράγμα που απασχολεί άλλη στήλη και μέρα της εβδομάδας. Είναι βαθιά ριζωμένη εμπειρία από αυτές που μας καθορίζουν και μας συντηρούν στη διάρκεια μιας ζωής. Γεννήθηκα πριν από τον μεγάλο πόλεμο και στη διάρκεια της Κατοχής ήμουν έξι ετών. Ο πατέρας μου ήταν φιλόλογος εκπαιδευτικός και στη μεγάλη τραγική περίοδο της πείνας κατόρθωσε να πάρει μετάθεση από τη Λαμία, όπου γεννήθηκα, στην κωμόπολη της μάνας μου, την Αταλάντη, γιατί ο μισθός του Δημοσίου που έπαιρνε δεν κάλυπτε πάνω από μια βδομάδα τον μήνα. Στην Αταλάντη η οικογένεια της μάνας μου ήταν μεσοαστική, με έσοδα από αγροτικά προϊόντα που καλλιεργούσαν τα αδέλφια της, περιουσία της γιαγιάς, αφού ο παππούς μου ήταν δάσκαλος. Είμαι περήφανος για την ιστορία της οικογένειάς μου – παππούς, πατέρας, εγώ, ο ένας μου αδελφός, εκπαιδευτικοί – και, φυσικά, η αείμνηστη γυναίκα μου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή