Αθηναϊκά

Δεν μαζεύεται τούτος ο τόπος. Δεν μαζεύεται από πουθενά. Και να πεις ότι πέσανε και πολλά τα προβλήματα; Αν εξαιρέσεις την ακρίβεια που έχει σαλτάρει και δεν πιάνεται με τίποτα, τις καταλήψεις των ΑΕΙ με κίνδυνο να χαθούν οι εξετάσεις του α’ εξαμήνου, τον πόλεμο στην Ουκρανία που δεν έχει τέλος, τη σφαγή των αμάχων στη Γάζα, τα τρακτέρ με τους αγρότες που καίνε τις Βρυξέλλες, τους Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα που θα τους πολεμάμε με στρατηγείο στη Λάρισα, το πόσα αεροπλάνα θα πάρουμε εμείς και πόσα η Τουρκία, τον Ορμπαν που έχει στυλώσει τα πόδια για να μην μπει η Σουηδία στο ΝΑΤΟ, τον συμπαθέστατο κύριο Κακλαμάνη που ζητάει την πούρα Δεξιά να πάρει τα ηνία, τους ιεράρχες (μην ανοίξω το στόμα μου) που μας γυρίζουν στον Μεσαίωνα, τις γυναικοκτονίες σε καθημερινή βάση, (τη βία σ)τα γήπεδα που, παρότι δεν θα άνοιγαν στο κοινό μέχρι να συμμορφωθούν με τους καινούργιους όρους λειτουργίας, θα ανοίξουν και σιγά σιγά με τον καιρό θα ωριμάσουν και θα συμμορφωθούν, πού θα πάνε, την άλλη βία τη σχολική ου μην αλλά και εξωσχολική όπου μαθήτριες και μαθητές πλακώνονται ανελλιπώς και μάλιστα γράφουν την κλωτσοπατινάδα στο κινητό τους και τη διανέμουν στο Διαδίκτυο να καμαρώσει ο κόσμος τα χάλια τους τα αδιόρθωτα, την Greek Mafia όπου τρώει ο ένας τον άλλον σαν αράπικο φιστίκι, τα νοσοκομεία που για να πάρεις σειρά να βρεις ένα ράντζο να ρημαχτείς πρέπει να ‘χεις άγιο στην Κορώνη, την Εξεταστική για τα Τέμπη όπου άμα βγάλουν άκρη εγώ κασέρι να γίνω, τα χωριά της Θεσσαλίας που είναι ακόμα πλημμυρισμένα τίγκα και οι άνθρωποι δεν ξέρουν πότε και αν θα μπορέσουν να τα καλλιεργήσουν, αν λοιπόν τα εξαιρέσεις όλ’ αυτά, τι μένει;